Selskapet hadde bestemt at vi skulle lese ein roman i tillegg til Tramströmer. Ingen hadde lese så mykje av Tormod Haugland tidlegare og då vi las omtalen frå forlaget såg dette ut til å vere ei interessant bok. Var den det? Ja, nokon hadde hatt ei utruleg morosam stund, medan andre hadde slitt seg igjennom ei heller frustrerande lesing. Boka handlar om brørne Patrick og Paal som kjem frå Austrheim. Patrick lever av å framføre foredrag som Paal har skrive og reiser på oppdrag rundt i landet. Ein gong han er i Bergen bur han på eit hotell inne i Fløyfjellet. Han får rommet der Martin Romberg vart funnen død. Politiet synest ikkje det er noko mistenkeleg med dødsfallet, men Patrick og Paal vert av fleire kontaktar oppmoda til å sjå nærare på dette. Når dei begynner å gå tilbake til første gong dei møtte Martin Romberg, oppdagar dei at feministgruppa Frie kvinner var involvert i det meste av aktivitetane til Via Vaage Servuces der Romberg arbeidde. Frie kvinner vart starta av konene til Patrick og Paal og det er tydeleg at dei veit mykje meir enn mennene deira trudde. Historia er lagt eit stykke fram i tid, for her går det tog til Austrheim over Sletta og Utvandrersenteret på Radøy. Patrick er den vi høyrer mest om og han trur vi, er avhengig av Gor-saft og Lumlum, eit merkelege ekstrakt som står omtala i Mongstadmarkas planteliv ei bok ein slektning har skrive. Gor-saft og Lumlum får den som drikk det til å sjå alle ting klårare, seiest det. Tja, kanskje det, men avhengig - det vart no han Patrick.Fleire i Selskapet lurte på kva som var poenget med denne boka, lurar forfattaren oss? Er det ein parodi på krimsjangeren? Er det ein underliggande kritikk av samfunnet og media? Dei som mora seg hadde late alle forsøk på å finne ein raud tråd fare og las boka som ei samling episodiske hendingar, kanskje like greit?
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar