Boka startar med at redaktøren skriv ei innleiing om Harriet Burden og livet hennar. Redaktøren er ein professor V.I.Hess som vil utforske livet til instalasjonskunstneren Harriet Burden. Harriet Burden er død og det er gjennom hennar notatbøker og intervju med personar ho hadde ein relasjon til at vi får sett livet henner frå fleire kantar. Harriet eller Harry som ho og vel å kalle seg var gift med ein kjend kunstsamlar. Dei fekk to barn saman og Harriet la dei kunstneriske ambisjonane sine noko til sides for å vere oppmerksam kåne og mor for familien sin. Ho var sjølv einebarn og opplevde at far hennar helst hadde sett at ho var ein gut. Mor hennar sette aldri nokre krav til mannen, men lærde Harriet korleis ting skulle vere. Mannen til Harriet døyr plutseleg og sjølv om ho har arbeid med kunst heile sitt liv har ho ikkje fått noko hjelp frå mannen. Ho veit at ho må kjempe for å få anerkjenning i ei verd dominert av menn og ho møter stadig motstand på ein slik måte at ho finn ut at her må andre midlar takast i bruk. Ho lager kunstverk som ho kallar Maskeringar, desse lar ho tre menn sette namnet sitt på slik at det ser ut til at det er dei og ikkje ho som har laga dei. Den første er ein ung, ukjend mann som ho lærer opp slik at han får eit ferniss av kunnskap. Utstillinga vekker oppsikt, men den unge mannen klarer ikkje å levere meir enn "denne eine utstillinga" så han går fort i gløymeboka. Den andre mannen er skodespelar, mørk og skeiv - det kunne ikkje vore betre! Men denne mannen får omsorg for Harriet. Han passar på henne, han skjønar frustrasjonane hennar og hans organiserer huset hennar slik at ho ikkje vert lurt av snyltarar. Den tredje mannen er ein kjend kunstnar og han heldt seg ikkje til avtalane dei har gjort og Harriet sitt raseri tar av.
Selskapet hadde ei viss beundring for Harriet for ho gjev seg ikkje. Ho vil skape kunst, ho vil ha ein plass i kunstverda og ho vil kome fram med bodskapen sin. Ho er sjølvsagt prega av oppveksten, trongen til å bli elska av faren og vere den eine for mannen sin (som i røynda hadde mange forhald både med kvinner og menn). Vi snakka om kor vanskeleg der er å nå fram i kunstverda og det innelukka miljøet Harriet måtte forhalde seg til. Hustvedt beskriv samfunnet på ein intens måte, og vi snakka om korleis mange kvinner faktisk måtte utgje seg for å vere menn for å komme inn på studier og delta på ulike områder. Hustvedt skriv godt, men dette er likevel ei ganske slitsam bok å lese for her er det "namedropping" og fotnoter i mengder. Dette gjer at lesinga vert oppstykka. Harriet sitt liv vert granska gjennom mange auge og vinklingar, og dette gjer at flyten i romanen vert borte. Det var nokre som spurde seg: er dette ein roman eller dokufisjon?
Det er mange gode sitat, setningar som står ut og vert små perler som vi gjerne vil hugse, men vi les nok ikkje denne boka ein gong til...
