Forteljaren i romanen heiter Carl F. Vang (og dei som veit at boka kom ut i 1983 veit og at Karl Evang var ein markant person innanfor helsesektoren på den tida). Carl skal no gjere sin siste transport og sal av hasj og ikkje noko må gå gale. Det går nesten bra, men så døyr kjærasten til bestekammeraten hans, Robert av ei overdose og Robert vil ha hevn. Dette passer ikkje inn i planane til Carl for no kjem dei verkeleg farlege folka for nær dei han er glad i. Han må få sambuaren og dottera hennar ut av huset slik ar dei er trygge. Det er vert hektisk, det vert svett og det går litt i ball for både den eine og den andre...
Selskapet sleit seg igjennom boka for her var det eit sterkt forsvar for hasj, berre fine greier.. medan heroin var raskaste vegen til død og forderving. For oss var det mange framandord, men sakte skjøna vi litt meir. Carl tenkjer ikkje langsiktig, han tenkjer berre fram til denne "jakta" er over, men kva då?
Denne romanen var den andre Ambjørnsen ga ut og dei som har lese seinare bøker av han vil nok undrast over dette nonsjalante, skvaldrande språket og den utruleg seine framdrifta i handlinga. Det er berre innimellom at vi ser spor av det som skal komme av glitarande ordkunst og setningar som dirrar. Det var når vi møtte på desse stundene at vi kom oss gjennom boka og at vi eigentleg er glad for å ha lese ho.
