Vish Puri - den indiske Hercule Poirot

Etter ein lang sommarferie var dei frammøtte i Selskapet glade for å vere i gang att. Tjenestepiken som forsvant av Tarquin Hall var perfekt sommarlesing og fleire såg fram til neste bok om den noko pompøse Vish Puri. Boka handlar om detektiven Vish Puri som liknar svært på Hercule Poirot, han bur og arbeider i Dehli og i boka får vi høyre om nokre av sakene hans. Vi får høyre om medhjelparane Nattkrem, Håndbrekk, Lysrør og Dossen og ikkje minst sekretæren som heldt orden på avtalane hans Elizabeth Rani. Boka gir eit ganske kritisk blikk på India og det indiske samfunnet, med korrupsjon og eit kastesystem som set skarpe skille mellom folk. Men det er og ei hylling til den indiske maten, familien og kulturen. Vi kjenner nesten lukt og smak når vi les om maten, for Vish Puri er ein særs matglad type! Forfattaren har budd og arbeidd i India i mange år, så det er nok eit truverdig bilete vi får av samfunnet.Sakene Vish Puri arbeider med er mellom anna å sjekke bakgrunnen til unge menn som vil gifte seg inn i viktige familiar. Dei som har sett TV-programmet "En sikh i India" vil kanskje hugse at det er vanleg med slike detektivbyrå i India. Vish Puri oppklarer og saka om tenestejenta som forsvann, men det var meir som skjulte seg i denne forsvinninga enn ein skulle tru i første omgang.
Selskapet snakka mellom anna om mora til Vish Puri som dreiv si eiga etterforsking, det var ei dame med driv i! Det som gjer boka til ei kjekk lesaroppleving er humoren! Plottet er forsvakt til at den fungerer som krim, men alle dei som elskar Damenes detektivbyrå nr. 1, vil og ha ei herleg stund med denne boka. Egnar den seg som lesesirkelbok? Ikkje så veldig, for det er ikkje så mykje å gripe fatt i. Alle likte boka og som sagt til ferielesing/avslapping/koselesing var ho perfekt.

Gleda ved å dele eit godt sitat

Selskapet var i godt lune då dei møttest for å snakke om Hakkepølsa av Torgny Lindgren. Alle var samde om at dette var ei kjekk bok og så mange utruleg flotte setningar! Fleire av desse var det all grunn til å ta fram og dele med dei andre! Det var ikkje heilt greit å finne ut kven denne notisskrivaren var, men med felles hjelp fann vi ut at det måtte vere Mannfred Marklund, mannen til Eva, ho som hadde lærar Lars på lemmen og delvis i senga. Det er notisskrivaren som fortel historia om Lars og Robert som er på jakt etter den ultimate hakkepølsa. Men han skriv og om mykje anna av stort og smått og som han sjølv seier: Når et menneske først har kommet seg inn i en notis, sa han, da slipper det neppe ut igjen.
Det heile startar med at Mannfred har ein bijobb som notisskrivar i ei avis, han får eit brev frå sjefsredaktøren som har funne ut at det meste som han skriv ikkje er sant, berre fri fantasi. Sjefsredaktøren nektar han å skrive ein einaste notis til og Mannfred legg frå seg blyanten og skriv ikkje meir før sjefsredaktøren er daud, då har han vorte 107 år. Mannfred har flytta på aldersheimen og der har han det svært godt, tykkjer han. Pleiarane er hyggjelege og særleg Linda. Når sjefsredaktøren er daud meiner Mannfred at forbodet mot notisskriving er oppheva og han kan fortsette der han slapp for 54 år sidan. Han set i gang og så får vi forteljinga om Lars som får tuberkulose, men blir frisk att og han trur no at han er imun. Lars tar lærarutdanning og får jobb på skulen i Avabäck. Han flyttar inn  til Eva som bur åleine sidan mannen hennar og  har fått tuberkulose og er på sjukehus. Vi møter  Robert Maser som kan vere Martin Bormann, tysk politikar og krigsforbrytar som lærte seg svensk. Etter krigen forsvann Bormann - og kven veit kanskje han kom til Avabäck? Lars og Robert treff kvarandre, oppdagar at dei elskar å synge og ikkje minst er driven av ei veldig trong etter å smake på alle slags hakkepølser i området. Dei set seg på motorsykkelen og reiser rundt og kor dei kjem er det alltid hakkepølse å få, men det er den ultimate hakkepølsa dei leitar etter - og dei finn ho.
 Romanen er meir enn ein bygderoman, for her er det rett nok skildringar av folk og situasjonar som vi kjende igjen frå bygdelivet, men forfattaren går ut og inn av forteljinga og vi veit aldri heilt kva som er fantasi og kva som er sanning. Kva vil forfattaren med denne boka? Si noko om korleis eldre menneske vert passa på, ja, nærast overvaka? Mannfred lever mykje lenger enn gjennomsnittet, han brukar mengder av papir og blyantar, til og med fargestiftar!
Bestyrerinnen vil ikke like det, sa Niklas og pekte på papiret og fargestiftene. Det tilhører ikke virksomheten: Hvilke virksomhet? Kommunenes Planen for kommunal virksomhet.
Fleire i Selskapet fann ut at denne boka skulle dei nok lese om att, for her var det mykje som godt kunne lesast fleire gonger.

Ein familie med mange fasettar

Samtalen om Bastarden fra Istanbul starta med ein apperitiff frå forlaget si internett side. Det var lagt ut ein liten filmsnutt som ga oss både eit visuelt inntrykk frå Istanbul og ein smakebit av teksten. Vi tok med oss bileta og lot smaken av clementinar, nøtter og kaffe bygge opp under opplevinga av boka. For denne boka var full av matopplevingar! Til og med oppskrifter! Kvart kapittel hadde sin tittel som og sa noko om kva vi ville oppleve her. Vi spurde oss sjølve om kven som var hovudpersonen, ja var det eigentleg mogeleg å finne ein hovudperson? Vi kom raskt fram til at her hadde faktisk kvar og ein av oss funne "sin" hovudperson, for her myldra det av personar som kvar på sin måte ga si historie.

Dei som fører historia framover er dei to jentene Asya og Armanoush. Asya, bastarden, bur i Istanbul saman med mora ( som ho kallar

tante) og dei andre tantene. Asya elskar Johnny Cash, nektar å gå på ballettundervisning og har ein gammal mann som elskar. Armanoush, har armensk far og amerikansk mor bur i USA, litt hos mora og litt hos faren. Mora gifter seg oppatt med onkelen til Asya og slik får Armanoush nyss om at her finnest det ein familie, som kanskje kan gje ho meir informasjon om bestemora og hennar historie. Armanoush er vakse opp med eit sterkt fokus på folkemordet som tyrkarane utførte på armenarane. Når ho kjem til Istanbul og fortel Asya og familien hennar om bestemora og hennar lidingar føler dei sterkt med henne, men opplever ikkje at dette har noko med dei å gjere. Vi stansa litt ved dette, opplevinga av historia - kor nært lever vi med fortida? Slik boka framstiller amenarar som bur i USA, ser det ut til at historia er levande og nær. Reiser vi til andre land som har følt undertrykking frå stormakter, er og historia nærare enn kanskje for oss, som har eit svært så distansert forhold til vikingane og deira drap og herjingar!

Og så var det desse tantene, desse gale tantene! Den eine som farga håret etter korleis ho kjende seg den dagen, den andre som levde med ein djing på kvar skulder og som slik fekk vite meir enn ho hadde godt av og tanta/mor til Asya som dreiv med tatoveringar.

Vi fann ut at denne boka er som ein mosaikk, her er det mange bitar og ein treng litt avstand slik at heile bilete kjem fram.

Vi sakna ei ordliste! Ei forklaring på ord og uttrykk som hadde gjort leseflyten lettare. Kva er eigentleg ein djing? Hallo, nokon?