2011 - nytt år, nytt tema!

Selskapet legg no Island bak seg, førebels! Det er store planar om å reise til Island i august, sjå Reykjavik, naturen og kikke på alle desse kjellarleilegheitene som vi har lese om både titt og ofte. Den som følgjer med vil få meir informasjon etterkvart!
Men kva med lesinga i 2011? Ei i Selskapet reklamerte veldig for å lese svensk litteratur, men responsen var heller lunken. Så var det ei som hadde kome på kva med å lese nobelprisforfattarar? Det var meir interesse for dette, så resultatet blei: Vi startar på 1960-talet og vel ei av bøkene innanfor dette tiåret. Neste møte vel ei bok innanfor 1970-talet osb til vi kjem til slutten av året og vi ventar i spaning på kven som får prisen i 2011!
Til den 20. januar 2011 les vi John Steinbeck: Vredens druer . Nokre har kanskje lese boka, men dette er ei bok som gjerne kan lesast ein gong til - og dei som ikkje rekk å lese kan sjå filmen! Møtet er på Meland bibliotek kl.19.00 - velkommen!

Hjertets sted - kor er det?

Selskapet samla seg på Lindås bibliotek, denne mørke november kvelden. Hjertets sted av Steinunn Sigurdardottir var boka vi skulle lese. Den hadde fått nokre til å lengte til Island, nokre til å nesten gje opp lesinga og nokre hadde ikkje starta i det heile. Dei som levde seg inn i forteljinga om Harpa, Edda, Heidur og dei mange menneska dei trefte på ferda frå Reykjavik til den austlege delen av Island, framheva landskapet og det poetiske språket. Dei som heldt på å gje opp, snakka oppøst om gjentakingar og " var det verkeleg naudsynt med fire hundre sider for å komme seg frå Reykjavik og austafor?" Dei som ikkje hadde fått starta sat med store auge og måtte få eit kort samandrag av historia om Harpa som skal redde dottera Edda frå dårleg selskap, fyll og narkotika. Saman med venninna Heidur køyrer dei tre tvers over Island for å kome lengt vekk frå Gerti Høne og anna selskap som høver dårleg for jenter midt i tenåra. Undervegs får vi høyre om Harpa sin lengt etter å finne ut om far hennar er hennar biologiske far (for ho liknar ikkje på han i det heile!), om planane om å skrive, om vennskapen med Heidur og om det kompliserte forholdet ho har til dottera Edda.
Det var nokre spesielle personar vi møtte i denne boka. Harpa nesten utan sjølvtillit i ei konstant samtale med den daude mor si, Heidur den verdskjente fløytisten og med ein kjærast som tykte litt for vel om Harpa, den rasande Edda som veksla mellom storm og stille utan særskilde førevarslar. - også desse slektningane til Harpa som vi stadig møtte på og som var meir eller mindre gåtefulle...
Ei i selskapet sa det slik: "Eg blei så glad i småtte-tausa Edda, ho minte meg slik om ei" - og slik er det med fleire av dei vi har lese om i år, vi kjem liksom ikkje heilt laus - enno. Slik som til dømes Bjartur i "Sin egen herre" - vi lever nok ei stund til med han i tankane.

Novemberbok

Til neste møte som blir på Lindås bibliotek den 4. november kl.19.00 skal vi lese Hjertets sted av Steinunn Sigurdardottír. Boka kom på norsk i 1997 ho er utseld frå forlaget og sjølv om det strålande biblioteknettverket utnyttast så betyr det at her må vi lese raskt og gje boka vidare til neste lesar. Vi ønskjer lukke til og vel møtt!

Litt av ei bok!

Ja, det var hovudinntrykket etter at deltakarane i Selskapet hadde lese Sin egen herre av Halldór Laxness. Vi var fascinert av Bjartur som var meir oppteken av å vere sin eigen herre enn kona og barna sin velferd. Er det mogeleg å ikkje springe ut i natta og leite etter sonen sin når han har forsvunne ut i mørkret? Når du har mange sauer og du knapt kan fø dei gjennom vinteren, er det ikkje då "naturleg" å slakte nokre slik at familien kan spise anna enn rotna fisk? Er denne boka ein parodi eller skildring av ei tid som var ein gong? Vi fann ut at handlinga går føre seg i tida før første verdskrigen. Bjartur har arbeid i atten år for å få høve til å skaffe seg sitt eige bruk slik at han kan bli sin eigen herre. Han gifter seg med Rósa men det vert ikkje noko godt ekteskap og Rósa døyr i barsel. Bjartur er ikkje dum og reknar raskt ut at denne graviditeten har ikkje noko med han å gjere, men når barnet overlever trass mykje dramatikk, tek han seg like vel av henne. Ásta Sóllilja vert den av barna han verkeleg elskar, men som han og har eit komplisert forhold til. Vi sleit oss igjennom lange passasjer med diskusjonar om reinsing av sau, kor mykje tobakk kunne ein gje dei utan at dei døyde? Like eins desse kranglane om å melde seg inn i Samvirke eller ikkje. Det var ikkje så mykje mat i heimen til Bjartur, men kaffi drakk dei - kopp etter kopp! Også denne historia om Gunnvör og ulukkene som følgjer han som ikkje kastar ein stein i dyssa hennar - nok ei islandsk soge? Denne romanen er ei skattekiste av merkelege tildragingar og hjarteskjerande historier. Vi vart provoserte av Bjartur, men etter ei stund viser han ei anna side og vi får sympati med han igjen, han blir eit heilt menneske! Men som ei sa: "Han e ein god eitel!"

Møtestad

Det har vore litt uklart kor Selskapet skulle møtast til samtale om boka Sin egen herre. Det er no heilt avgjort at møtet skal haldast på Meland bibliotek 9. september kl.19.00. Alle er velkomne!

Meir islandsk til hausten!

Selskapet heldt fram med å lese islandsk litteratur til hausten. Boka vi skal lese er Sin egen herre avHalldor Kiljan Laxness.
Laxness er jo ikkje lengre mellom oss, men så viktig som han har vore for den islandske litteraturen så er vel og denne forfattaren ein vi må ha vore innom? Boka teljer sine 600 sider, så det kan nok vere godt å starte tidleg med lesinga! Selskapet samlar seg att torsdag den 9. september 2010, i skrivande stund er det noko uvisst kor, men innan september skal dette bli klart.
God sommar og god lesing!

Englar alheimsins/ Universets engler

At medlemane i Selskapet les over alt og at dette kan føre med seg interessante samtalar, vart formidla i går på vårt siste møte før sommarferien. Ei hadde vore på drosjetur med sjåfør frå Island. Boka som Selskapet las vart snart samtaleemne og sjåføren kunne fortelje at "alle" på Island las denne forfattaren og ditto hadde sett filmen. Desse opplysningane førte til at vi alle fekk lyst til å sjå filmen, så no er Lindås bibliotek sett på oppgåva: få tak i filmen og ha framsyning til hausten! Boka sin forteljar er Páll som vert fødd den dagen Island blir medlem av Nato og døyr den dagen Berlinmuren fell. Han skriv historia om sitt liv etter at det er over, slik han synest at andre óg burde gjere. Eit kort liv, herja av schizofreni, men og omgjeven av venner og folk som vil han vel. Han blir plassert på Kleppur, eit galehus som liknar eit slott. Her treffer han Beatle-Óli, Pétur og Viktór som og har sitt å slite med. Beatle-Óli meiner det er han som er opphavsmann til Beatles songane. Pétur meiner han kan kinesisk og har skrive ei doktoravhandling om Schiller ved Universitetet i Peking. Viktór hoppar av og til inn i kroppen til Adolf Hitler, medan han siterer Shakespeare. Páll trur psykologen Brynjólfur ber dei alle på skuldrene sine, han ser slik ut, tykkjer han. Ein gong vert Páll kalla inn på kontoret til Brynjólfur for som han seier : å sjekke min moralske bevissthet. Han spurte i alle fall:"Hva synes du om Sørlandets Slakterforbund?"
"SS",sa jeg. "Mener`u pølsene eller..."
"Nøyaktig det du sier, SS. Synes du ikke det er makeløst, Páll at landets største matvareprodusent ville akseptere den samme forkortelsen som Hitlers stormtropper brukte?" Jeg visste ikke helt hva jeg skulle svare. Jeg hadde aldri tenkt på saken fra den vinkelen, men det åpnet da vitterlig for vrangforestillingen om at Sørlandets Slakterforbund hadde stått bak allslags griseri i Det tredje riket.
Etter å ha tenkt meg litt om, sa jeg til Brynjólfur:"Hvis du fortsetter på den måten er jeg virkelig redd for at vi må bytte plass."(s.143)
Dette sitatet vakte stor begeistring i gruppa og det vart straks følgd opp med eit anna:
Jeg vil i stedet føre interessen for slekthistorie tilbake til tremangelen i landet. På grunn av den sparsomme treveksten lener folk seg mot slektstrærne og finner sitt skoglende hos forfedrene. (s.13)
Fleire hadde stor glede av restaurantbesøket til dei tre karane - kanskje nokre til og med vart litt misunnelege, tenk å gjere noko slikt?
Det var ikkje alle som hadde kome gjennom heile boka, for den første delen kravde sterk konsentrasjon for å få med seg alle namn og stader. Siste halvpart var derimot ei flott lesaroppleving, vond på sin måte, men og full av humor og ekte galskap.
Til slutt var vi inne på dette med alle desse kjellarleilegheitene. "Alle" bur jo i kjellarleilegheiter! I nesten kvar bok vi har lese er det nokon som bur i kjellaren! Er det merkeleg dei vert deprimerte?