Korgamalheiterduerifrå?

Selskapet var noko redusert i oppmøtet denne gongen, men bøkene var leste og alle hadde meiningar. Vi starta ut med Diana Evans si bok 26a, vi las eit intervju med henne og fekk bakgrunnen for kvifor ho skreiv denne boka. Diana Evans er sjølv tvilling og hennar tvillingsøster gjorde sjølvmord. Boka, seier ho er mellom anna eit minne om søstera og ei hylling til tvillingar. Alle som hadde lese boka sa at dei hadde hatt litt vanskar i starten med å finne ut av i kva for verden, kva for stad, kven er det som fortel? Men dette ordna seg etterkvart og hovedpersonane, først Georgia også Bessie fortalde historia om familien, ein familie med røter både i Nigeria og England. I Nigeria er det eit sagn om tvillingane Onia og Ode. Onia vart fødd først også Ode, Ode vart brent men Onia ville ikkje ete før Ode si ande kom inn i henne. Etter eit år var Ode klar til å reise til dødsriket og Onia vart for all tid åleine. Denne historia ga oss eit bakteppe for den vidare historia til Georgia og Bessie. Dei som hadde lese Ikarosjenta vart minna på at i denne romanen er det og referansar til tvillingar og Nigeria.
Vi hadde lese Anita Nair si bok Damekupeen og alle hadde nytt boka og samstundes lært noko om India. Vi undra oss over at desse damen som ikkje kjende kvarandre så fritt dela liv og opplevingar med kvarandre, men det kom jo og fram at alle hadde erfaringar med kjekke, djupe og opplivande samtalar på tog og i bussen. Kanskje det er meir tradisjon for dette i andre land? Eller slik som i einskilde bygder der dei eldre gjerne spør korgamalheiterduerifrå?
Alle kvinnene i boka stod fram som sterke damer som alle skapte sitt eige liv ut i frå sine forutsetningar, men skapar ikkje vi og våre liv? Det som skil er vel omstende og moglegheiter?
Så var det slutten på boka: Kvifor ringte Akhila til Haria? For å bli ferdig med han? For å ta oppatt forholdet? Og kva svarte han???? Ein open slutt, det er litt ergerleg, men og fint for då kan vi dikte sjølv!

Damekupeen

Anita Nair stiller i denne boka spørsmålet: Kan ei kvinne leve lukkeleg uten ein mann og familie ?
Landet er India og den første kvinna vi møter er 45 år gamle Akhila. Ho har i alle år teke seg av familien, og strever med å lausrive seg frå den og eigne tankar om det verkeleg går an ta steget og leve for seg sjølv, utan ein mann. Er det akseptabelt ? Trygt? Må ein la familien finne ein mann? Kva med kjærleiken? På ei togreise møter ho fem andre kvinner og gjennom deira sterke historiar møter vi ulike sider av det indiske samfunnet og kvinnenes levekår. Om korleis sterke kvinner ordnar seg innan dei rammene dei har.
Etterkvart som eg kom ut i boka opplevde eg at tradisjonane og sedvanen står sterkt i det indiske samfunn. Så sterkt at når det moderne India kom fram i boka ( gjennom helsestell, reiser, system...) vart eg nesten forundra at handlinga trass alt foregår i vår moderne tid.
Eg la nok "automatisk" historia 30- 40 år attende i tid då eg tok til å lese om Ahkila - og hadde godt av å bli minna at eg har vokse opp i ei litt anna verd. Svært mange er single og bur for seg sjølve i Norge. og javisst går det an! Men har vi mista noko og på denne vegen ???
Togreisa vart nok litt av ei mental reise for Ahkila, og denne lesaren hadde og godt av reisa.

Inger

Lesenøklar

Når vi les er det fleire måtar å gå inn i teksten på. Immi Lundin skriv om desse i boka Bokläsarnas kunnskapskälla der ho nemner fem ulike nøklar til teksten. Desse er kan vere verdt å prøve neste gong Selskapet skal snakke om bøker! Her er Lundin sine nøklar:

Nøkkel 1: Kva handlar boka om?

Nøkkel 2: Kvar bok må lesast ut i frå seg sjølv

Nøkkel 3: Sjangeren skaper forventningar

Nøkkel 4:Kven er hovudperson, kven er forteljaren og kven ser?

Nøkkel 5:Tida for handlinga og tida for forteljinga.

Så er det berre å lese og tenkje! God lesing!

Og kva skal vi lese neste gong?

 Anita Nair er ein av forfattarane vi skal lese på neste møte som skal vere 4. september på Lindås folkeboksamling i Knarvik. Vi har bestemt oss for å lese to bøker og den andre forfattaren heiter Diana Evans med boka 26a. Dette er to svært ulike bøker ein med miljø frå India og ein frå England/Nigeria. Diana Evans debuterte med denne boka og fekk Organge prisen for debutantar.

Anita Nair har fleire bøker både frå før og etter denne boka vi no skal lese. Bøkene finnest i billeg utgåver så dei som vil eige sitt eksemplar treng ikkje vrenge lommeboka! God lesing!

Kven kan lese spikerskrift?

Kanskje den som har hjartet på rette staden? Som kjenner seg forplikta til å fortelje ei historie om å halde ut, mot og ein god slump humor? Forteljinga i boka Spikerskrift vandrar fram og tilbake i tid. Her er det myter, delar av Iran sin politiske historie og historia om ein døvstum far som trass sitt store handikap kommuniserer med omverda med sonen som tolk.
Selskapet hadde møte i går og under samtalen vart det undra ein del om korleis det var å vere handikappa i dette samfunnet. Og det vart samtala om korleis vi forheldt oss til dei som har eit eller anna handikap i vår tid og vårt samfunn. Kanskje samfunnet som Ãqã Akbar Mahmud-e Ghazanvi-Gorasani vaks opp i hadde evna til å bruke dei ressursane som kvar einskild av innbyggarane hadde? Eller var det onkelen, den opiumsrøykjande diktaren Kãzem Khãn, som sørga for at han lærde seg spikerskrift, vevkunsten og som til slutt skaffa han ei kone, var det han som var bakmannen for denne underlege historia?
Romanen fekk oss til å hente fram leksikon, kvifor vart sjahen jaga ut av landet og når kom eigentleg Khomeini tilbake til Iran? Med ei ikkje for fjern historie som ein av delane i forteljinga, mytane frå det gamle Iran og denne faren, fekk vi ei mangfaldig lesaroppleving denne gongen!

Kom mai, med solrike dagar til å lese endå meir!

På siste møtet hadde nokon førebudd seg og kom kjapt med framlegg om nye kjekke bøker! Vi er framleis i Mangfaldsåret og leselista ber preg av dette. Torsdag 22. mai, treffast vi igjen og denne gongen på Meland bibliotek. Vi skal lese Kader Abdolah: Spikerskrift. Boka er no komen som papaerback og har fått ny tittel, Min fars notatbok. Kanskje denne tittelen er meir lettselgjeleg enn Spikerskrift? Fleire har kanskje lese boka Huset ved moskeen, den første boka som vart utgitt av Kader Abdolah her til lands, men som i følgje forlaget reknast som hans hovedverk. Altså, det er berre å kaste seg over boka! Biblioteket har både den eine og den andre tittelen. - og sjølvsagt mykje meir av andre spanande forfattarar!

Montecore! Tigrar, høns og mår med dårleg moral

Endeleg var kvelden inne for å møtast og snakke om Montecore - en unik tiger! Oppmøtet kunne vore betre, men dei tre som kom hadde alle lese og nytt boka om far og son, deira unike forhold og forfattarens evne til å skrive nært og varmt om alle personane i boka. Ein av personane driv ei form for språkleg akrobatikk som gjer at framand ord og ordtak vert "nye" og som lesar vert uttrykket oppdaga igjen. Rasisme og tilpassing til samfunnet sine forventningar om korleis ein skal te seg og kva som er viktig i livet vart store spørsmål for oss. Er det større klasseskille i Sverige enn i Noreg? Er det alltid pengar og ting som er uttrykk for klasseskille? Forfattaren Jonas Hassen Khemiri debuterte med boka Et øye rødt, her vert språket brukt som kunstnerisk og politisk verkemiddel. Slik er det og i denne boka, men her er det fleire stemmer som kvar på sin måte fortel ulike historier. Men slik det ofte er når alle er samde om at dette var ei god bok, så vert ikkje samtalen så interessant. I staden vert sidespora dei som fører oss inn på nye spor. T.d. Kva er viktig i livet? Ting eller tid? Kor motig må ein vere for å bu på ein aude stad utan fast inntekt i fleire månader? Kor mykje arbeid er det å få opp eit hønehus og er det verdt å starte med høns når det er mår i området og sist nokon hadde høns der vart alle drepne av måren? Og kva skal me eigentleg med måren? Ein lystmordar, dårleg moral har han - ja, for det er vel litt umoralsk å drepe utan å ete byttet? Kva skal me no eigentleg med måren? Men høns, eigne egg og triveleg klukking, det er heilt andre saker. Tigrar derimot drep når dei må, men kva med dei unike, kvite tigrane? Dei som vart halden i fangenskap, vart kvar dag mata av same voktaren, som dei kjende - men som dei drap, heilt plutseleg ein dag. Var det slik med Montecore? Den unike tigeren, som vi trudde vi visste kven var, men eigentleg aldri kjente?

Med dette spørsmålet i hovudet var det tid for å gå heim og leite etter neste bok som skal lesast.