Her var det ingenting å leve på,

sa ein av deltakarane i Selskapet då vi hadde prata litt om Åshild Thune si bok Skulpturen. Ja, for så skuffa var fleirtalet av dei frammøtte den kvelden vi skulle samsnakkast om boka. Vi hadde nok forventningar til boka etter å ha lese bakside teksten, men det vart i det store og heile ein nedtur. Boka handlar om Andreas Frank som er ein sexgal skulptør, kona hans Maude, foreldra til Maud, onkelen hennar Simon, kunstnarvennen til Andreas, Linda som blir den nye modellen til Andreas, mor til Linda og den døde søstra til Linda. Ei lang rekke med personar som vi i liten grad blir kjende med, men dei har ei rekke problem, snakkar lite saman og er mest oppteken av sine eigne prosjekt.
Andreas Frank har ein intens kløe som gjer at han nesten ikkje kan halde seg i ro, det hjelper berre når han har sex. Vi spurde oss om han kanskje hadde ein eller annan diagnose? Maude er høgtutdanna og har ein stilling i eit departement, men når det gjeld mannen let ho han herje på og er heilt apatisk. Foreldra til Maud snakkar ikkje med kvarandre og det viser seg at her ligg det mistanker og undertrykte kjensler og stengjer. Onkelen Simon tydelegvis ein heller spalta person som er genierklært på den eine sida og manipulerande på den andre. Så har vi Linda; ho er stum etter ei bilulykke der søstera døyr. Mora som er på ein eller annan anstalt, seier at Linda "har arvet sin fars dårlige blod" og ho kan ikkje like henne. Mora let seg derimot lure av Linda når ho tek på seg kleda til søstera, ho trur det då er søstera som er komen tilbake. Vi skjøna ikkje kor sjuk eller frisk mora var sidan Linda kunne lure henne slik, det hang ikkje så godt saman dette.
Etter ein lengre prat prøvde vi å konkludere: Vi skjøna ikkje kva forfattaren vil med denne boka. Ho må hente moment frå sitt yrkesliv, men det hadde sikkert gått like bra med færre element. Handler boka om avhengighet og underkastelse? Vi klarte ikkje å komme fram til eit felles svar.
Kan vi si noko positivt? Boka er lett å lese, vi møter mange skjebner, nokre særs fargerike personar. Kanskje andre lesarar vil finne andre sider enn oss? Kven veit?

Kva om vi las ein debutant?

Det er ikkje til å komme ifrå at fleire i Selskapet arbeider på bibliotek og slik sett har desse bruk for å lese variert og halde seg oppdatert på nye forfattarar. Dei bibliotektilsette klarte å få resten av deltakarane med på å lese ein debutant, så på neste møte 25. oktober kl. 19.00 på Lindås bibliotek i Knarvik skal vi lese: Skulpturen av Åshild Thune. Åshild Thune debuterte i 2011, så boka har hatt eit år på seg til å komme ut av hyllene, men har ho det? - og om ho ikkje har det, kva er grunnen? Dette skal vi snakke om i oktober. Vil du vere med, så ta kontakt med biblioteka i Lindås eller Meland så finn vi eit eksemplar til deg. Vel møtt!

Vish Puri - den indiske Hercule Poirot

Etter ein lang sommarferie var dei frammøtte i Selskapet glade for å vere i gang att. Tjenestepiken som forsvant av Tarquin Hall var perfekt sommarlesing og fleire såg fram til neste bok om den noko pompøse Vish Puri. Boka handlar om detektiven Vish Puri som liknar svært på Hercule Poirot, han bur og arbeider i Dehli og i boka får vi høyre om nokre av sakene hans. Vi får høyre om medhjelparane Nattkrem, Håndbrekk, Lysrør og Dossen og ikkje minst sekretæren som heldt orden på avtalane hans Elizabeth Rani. Boka gir eit ganske kritisk blikk på India og det indiske samfunnet, med korrupsjon og eit kastesystem som set skarpe skille mellom folk. Men det er og ei hylling til den indiske maten, familien og kulturen. Vi kjenner nesten lukt og smak når vi les om maten, for Vish Puri er ein særs matglad type! Forfattaren har budd og arbeidd i India i mange år, så det er nok eit truverdig bilete vi får av samfunnet.Sakene Vish Puri arbeider med er mellom anna å sjekke bakgrunnen til unge menn som vil gifte seg inn i viktige familiar. Dei som har sett TV-programmet "En sikh i India" vil kanskje hugse at det er vanleg med slike detektivbyrå i India. Vish Puri oppklarer og saka om tenestejenta som forsvann, men det var meir som skjulte seg i denne forsvinninga enn ein skulle tru i første omgang.
Selskapet snakka mellom anna om mora til Vish Puri som dreiv si eiga etterforsking, det var ei dame med driv i! Det som gjer boka til ei kjekk lesaroppleving er humoren! Plottet er forsvakt til at den fungerer som krim, men alle dei som elskar Damenes detektivbyrå nr. 1, vil og ha ei herleg stund med denne boka. Egnar den seg som lesesirkelbok? Ikkje så veldig, for det er ikkje så mykje å gripe fatt i. Alle likte boka og som sagt til ferielesing/avslapping/koselesing var ho perfekt.

Kva skal vi lese i sommar?

Selskapet tar sommarferie fram til september og innan den tida har kanskje alle fått lest boka Tjenestepiken som forsvant av Tarquin Hall. Dette er ei bok om detektiven Vish Puri som løyser både mordgåter, forsvinningar og sjekkar opp bakgrunnen til unge menn som vil gifte seg inn i dei beste familiane i India. Vil du ha ein smak av India i sommar, så er dette ei flott bok. Neste møte er 6. september på Meland bibliotek og tida er som vanleg kl.19.00. Ta kontakt med Lindås eller Meland bibliotek om du vil vere med i Nordhordland Litterære Selskap.

Ei bok vi vil hugse

Ja, det var konklusjonen på samtalen Selskapet hadde omkring boka Livlegens besøk av Per Olov Enquist. Før vi kom så langt hadde vi ei fin stund med å ta for oss denne forunderlege historia om legen Johan Friedrich Struensee. Han som starta som fri-tenkjande lege og endte på skafottet etter fire år som ein vesentleg maktfaktor i det dansk-norske kongeriket. Dette var tida då Christian den sjuende vart konge, då han var 17 år vart han gift med kusina Caroline Mathilde og dei fekk ein gut Frederik som seinare vart kong Frederik VI. Kong Christian var sjukeleg, spinkel og periodevis sinnsjuk. Han vart oppdratt på ein slik måte at Selskapet følte ei sterk medkjensle med den stakkars kongen. Heldigvis kom den gode læraren Reverdil inn i bilete og i han fekk Christian ein ven, men det varte ikkje så lenge for dette var ei tid med konspirasjonar og alliansar for alle dei som sjølv ville ha makt. Christian var svært opptatt av dei nye tenkjarane og då han ville reise i Europa vart legen Struensee med. Dei møtte mellom anna Voltaire og andre i kretsen rundt han. Kongen og legen fekk god kontakt og Struensee blei med tilbake til København når reisa var over. Christian vart meir og meir dratt inn i si eiga verd, han trudde at han var eit forbytta barn og han fekk raserianfall som skremde alle på slottet. Struensee såg til kongen og sidan han hadde stor tiltru til han fekk han stadig meir makt. Til slutt var det Struensee som hadde den reelle makta i Danmark. Dronning Caroline Mathilde og Struensee fekk eit nært forhold, ja dei vart elskarar og dronninga fekk ei jente med Struensee. Kongen tok rett nok på seg farskapen, men spekulasjonane gjekk høgt både på slottet og i byen. Struensee ønskte og arbeidde for ei rekke reformer, men tida var ikkje på hans side og sterke krefter førte til at han vart fengsla og avretta.
Struensee står fram som ein fredeleg mann og Selskapet spurde seg om det var mogeleg å innføre og gjennomføre så store endringar berre ved å skrive ut "forordningar"? Er det slik at utan struktur slepp vi laus dei primitive kreftene?
I eit av kapitla er Christian og Struensee ute for å treffe folket. Struensee får sjå ein gut som vert torturert, men grip ikkje inn, han følgjer i staden kongen som har fått nok av det folkelege og vil heim. Denne episoden vert han stadig konfrontert med, redsla for lidinga. Struensee høyrde eit eventyr "Mannen uten frykt" og dette sit i han heile livet og set på mange måtar grenser for han.
Selskapet vart samde om at det var nok Caroline Mathilde som var hjernen bak mykje av det Struensee gjorde, men fekk ho noko ære? Vi spurde oss og om kor mykje av denne romanen er dikting og kor mykje er fakta? Boka er jo skriven nesten som ei fagbok, men det er ein roman - dette måtte vi stadig minne oss på. Ei fin lesaroppleving var ho og det var fleire som kunne tenkje seg å lese meir av Enquist.

Livlegens besøk av Per Olof Enquist

Det siste møtet før sommarferien vert den 7. juni 2012 kl.19.00 på Lindås bibliotek. Då skal vi snakke om Livlegens besøk av Per Olof Enquist. Boka er frå 1999 og fekk Agustprisen same året. Per Olof Enquist har ei lang rekke bøker bak seg og har fått mange prisar for både bøker og forfattarskapen. Dersom du har lyst til å vere med på samlinga og lese boka, ta kontakt med biblioteka.
Vi skal og snakke om kva for bøker vi skal lese i sommar og til samlinga etter ferien.
Velkommen!

Når forfattarane kjem - snakkar og les

Selskapet hadde invitert til ope møte med forfattarane Dag Helleve, Ragnar Hovland og Per Olav Kaldestad den 26. april. Hovland og Kaldestad kom og det gjorde 17 andre menneske og slik at kvelden vart særs vellukka. Dag Helleve var dessverre sjuk, men dei to andre las nokre av hans tekstar og så alle vart representert. Dei tre forfattarane har skrive fem reisebøker saman, men dei trudde nok at denne var den siste. Reise saman skulle dei nok halde fram med, men fleire bøker....? Den første reiseboka var frå USA og hadde vekt på musikk. Dei hadde ikkje tenkt at reisa skulle bli til ei bok, men då dei såg alt stoffet dei hadde samla, notat, opptak og bilete - ja, så vart det ei bok. Dei andre reisene til Irland, BeNeLux ( men dei kom aldri til Ne), Finland og no Canada har hatt som mål at dei skulle bli bok. Kvar bok har fleire reiser bak seg, for det var ikkje alt som openbera seg ved første besøk. (Eller: det var så kjekt å reise at dette måtte dei gjere meir av). Hovland og Kaldestad snakka om korleis dei hadde reist i Canada; frå vest til aust og dei enda på New Foundland. Dei understreka dei flytande grensene mellom fag- og skjønnlitterære tekstene som dei ønskte skulle vere der. Tekstene er alvorlege og spøkefulle og dei tar høgd for at forfattarane hadde med seg sine bilete og klisjear frå kva dei hadde høyrt om landet. Boka er eit kunstprosjekt, sa dei. - og då er det kanskje mogeleg å tenke at dette prosjektet utvidar seg i møte med dei ulike lesarane?
Dei som møtte opp hadde mange nyfikne spørsmål om Canada, som til dømes om dei traff det ridande politiet? Nokon måtte og høyre om tekstane i appendixen - korleis kom dei med? Då keik dei to forfattarane på kvarandre og mumla at det var no helst dei meir ufjelge tekstane som var der eller dei tekstane som dei etter tur skreik seg til måtte vere med.
Det var kjekt å ha med forfattarane og som det ofte skjer når Selskapet har snakka om ei bok, vi fekk lyst til å lese ho ein gong til.