Kva vi trudde vi skulle få og kva vi fekk

 

Då Selskapet bestemde seg for å lese Kunsten å miste av Alice Zeniter var fleire overtydd om at her skulle vi lese om ei ung kvinne i Frankrike med slekt i Algerie. Vi fekk det og, men vi fekk så mykje meir! Denne romanen er ei forteljing om tre generasjonar. Boka er delt i tre delar og kva generasjon fortel si historie. Den første delen startar med Ali, den rike mannen som har så mykje lang og rikdom at han ikkje treng arbeide. Han og familien hans bur i den nordaustlege delen av Algerie. Ali hjelper franskmennene og har ein grei relasjon til kommandanten. Då FLN vert oppretta for å frigjere Algeri frå dei franske okkupantane vert kvardagen heilt anleis og Ali må etterkvart innsjå at det vert for farleg å bli buande. Han tek med seg kone og barn og dei vert plassert i ein flyktningleir. Det er eit gedigent fall i posisjon for Ali. Han kan ikkje språket, han er analfabet og han har tapt alle tilknyttingspunkt til samfunnet. Heldigvis har han sonen Hamid, ein intelligent gut som hjelper faren med å ta seg fram i det franske byråkratiet. I del to er det Hamid si historie vo får høyre. Han vil bli heilt fransk, han vil gløyme heimstaden, Algerie og alt som har med det som hende der. Han er smart, han lurar faren, men han får og møte fordommar og racisme. Han treff Clarissa og dei gifter seg og får fleire døtre. Hamid veljer å teie, han fortel ikkje noko om sin bakgrunn eller frå barmdommen sin. Han går helst ikkje på besøk til foreldra, han vil på alle måtar velje vekk alt som knyt han til Algerie. I del tre er det ei av døtrene til Hamid som er hovudpersonen. Naïma arbeider i eit kunstgalleri og sjefen hennar vil at dei skal ha ei utstilling med ein algirsk kunstnar Lala. Problemet er at Lala er kreftsjuk og arbeidene hans er stort sett i Algerie. Noko er eigd av den førre kona hans som bur i Algerie og noko må hentast frå museum i Algerie. Sjefen hennar vil at ho skal ta kontakt med Lala og reise til Algerie for å gjere avtaler om utlån av verka. Naïma vegrar seg, men når ho møter Lala vert ho nysgjerrig og det ender med at ho reiser trass alle motførestillingar.

Då Selskapet las bak på boka trudde nokon av oss at her skulle  alt handle om Naïma, men istaden fekk vi ei innføring i historia til Algerie og alt som hende på 1950-talet og framover. Dette var overraskande, men langt i frå ei ulempe. Vi hadde alle ei kjensle at her lærte vi noko viktig om eit land som vi visste særs lite om. Vi snakka om innvandrarar og deira posisjon i samfunnet, om avstanden nokon treng til si historie og om kor utruleg vikitg språk er. Språket skiller oss om vi ikkje kan det og språk vi kan snakke saman bind oss saman. Denne romanen har fått fleire prisar og det er fortent! Slik som forfattaren beskriv relasjonane mellom folk er heilt eineståande. Vi anbefalar denne boka!

Ei ukjend verd

 

Å lesa Den siste revejakta av Ingvar Ambjørnsen var som å stiga inn i ei heilt ukjend verd for Selskapet sine medlemmar. Så mykje dop, så mykje vald og så utruleg mykje pengar som dette handla om. 

Forteljaren i romanen heiter Carl F. Vang (og dei som veit at boka kom ut i 1983 veit og at Karl Evang var ein markant person innanfor helsesektoren på den tida). Carl skal no gjere sin siste transport og sal av hasj og ikkje noko må gå gale. Det går nesten bra, men så døyr kjærasten til bestekammeraten hans, Robert av ei overdose og Robert vil ha hevn. Dette passer ikkje inn i planane til Carl for no kjem dei verkeleg farlege folka for nær dei han er glad i. Han må få sambuaren og dottera hennar ut av huset slik ar dei er trygge. Det er vert hektisk, det vert svett og det går litt i ball for både den eine og den andre...

Selskapet sleit seg igjennom boka for her var det eit sterkt forsvar for hasj, berre fine greier.. medan heroin var raskaste vegen til død og forderving. For oss var det mange framandord, men sakte skjøna vi litt meir. Carl tenkjer ikkje langsiktig, han tenkjer berre fram til denne "jakta" er over, men kva då? 

Denne romanen var den andre Ambjørnsen ga ut og dei som har lese seinare bøker av han vil nok undrast over dette nonsjalante, skvaldrande språket og den utruleg seine framdrifta i handlinga. Det er berre innimellom at vi ser spor av det som skal komme av glitarande ordkunst og setningar som dirrar. Det var når vi møtte på desse stundene at vi kom oss gjennom boka og at vi eigentleg er glad for å ha lese ho.

Pandemien - vi glemmer hvordan det var

 

Selskapet hadde til dette møtet lese Elizabeth Strout sin roman: Lucy ved havet. Det viste seg at dette var fjerde boka i rekka om Lucy Barton hovedpersonen i boka og det gjorde nok deltakarane litt forvirra i starten. Boka var godt likt av alle, men vil den bli ståande som ei bok vel verdt å lese om nokre år? 

Boka handlar altså om Lucy Barton som er forfattar og bur i New York. Ho mista den andre ektemannen sin for eit år sidan, året er 2020 og den førre mannen hennar William kjem for å ta henne med til eit hus han har leigd i Maine. Det er pandemi, men Lucy som ikkje les aviser eller ser på nyhendesendingane på TV er heilt framand for dette. William er særs insisterande og ho vert med han. Ho pakkar berre ein liten koffert for dette skal ikkje vare så lenge. Han tek med seg laptopen hennar for William er vitskapsmann og anar nok at denne pandemien kan ta tid. Dei kjem til Maine, finn huset og lagar seg ein kvardag der dei lever fredeleg med kvarandre. Dei har to døtre saman og Lucy er bekymra for dei. Den eine bur i New York med ein mann ho vil skilje seg frå. Den andre i Connecticut med mannen sin som er lungesjuk. William har ei ny kone, som han er skild frå og han har ei dotter med henne. Dei har begge folk dei er uroa for og dei høyrer om familie og venner som blir sjuke og nokon døyr. Midt i dette skal dei leve og gjerne utrette noko. Lucy skulle eigentleg reist på bokturne til Italia go Frankrike, men dette blir sjølvsagt avlyst. I staden går ho tur, anten åleine eller saman med Bob ein av William sine venner. Lucy føler at Bob verkeleg høyrer på henne. Ho snakkar med han om alt mogeleg og han svarer oppriktig. Bob er gift med Margaret ho er prest og travel. Bob er advokat og ein slik mann kan vere god å ha. Det er nokre som ikkje liker at folk frå New York kjem til Maine for å unngå pandemien. Dei skriv plakatar utanfor huset og Lucy vert engesteleg. Då kjem Bob med nummerplater frå Maine til bilen deira og problemet er løyst. William er aktiv og ordner det slik at Lucy og døtrene får treffast, med to meter avstand og munnbind, men det gjer Lucy godt. Døtrene på sin side er ikkje heilt sikker på William sine intensjoner, er han ute etter å manipulere mora?

Forfattaren skriv munleg. Det er som om Lucy sit ved sida av oss og fortel om kva ho har gjort og tenkt i det siste. Det er lett å lese, det er underholdande og gjennom små setningar er det som ho trekk seg attende og slår noko fast. Til dømes når Lucy skal prøve å forstå andre menneske sine handlingsmønstre og det ikkje går så seier ho: "Jeg tenkte som meg selv". Vi reflekterte litt over dette og kjende oss vel litt att...

Selskapet snakka om korleis vi hadde det under pandemien. Veldig roleg for nokon og eit strev for andre. Uro for familie som måtte vere på jobb og for dei som var sjuke. Vi snakka om korleis vi innretta oss og kor heldige dei av oss var, som kunne gå ute i naturen.  Vi konkluderte med at boka var koseleg å lese, men vert ho eit monument i litteraturen? Antakeleg ikkje, men underhaldning er heller ikkje dumt.

Korleis var lese-sommaren?

 

Sommarlesinga til Selskapet var ei reise tilbake i tid både den nære fortida og den fjerne. Beatles er romanen som ga det store gjennombråtet til forfattaren Lars Saaby Christensen. 

I romanen møter vi dei fire gutane Kim, Olav; Gunnar og Seb. Dei bur i Oslo i den vestlege delen av byen og tilhøyrer middel klassen dei har nettopp oppdaga dette fantastiske bandet The Beatles. Det er høgtid når dei lyttar til platene og det er nær hysterisk stemning når det kjem ei ny plate frå heltane. Dei samlast på rommet til ein av dei og lyttar andektig. Det er Kim som er forteljaren og det er han vi stort sett føljger gjennom kjærestar, merkelege handlingar og forholdet til dei tre andre gutane. Vi følgjer dei frå våren 1965 og til sommar/haust 1972. I løpet av denne tida har dei gått igjennom barneskulen, realskulen og nokre av dei gymnaset. Dei har reist til København på fotball turnering og dei har reist til Paris på leit etter ein villfaren venn. Forfattaren skriv på ein overtydande måte om vennskapen mellom dei fire. Han skriv om miljøet på ein slik måte at ein kan kjenne seg att i gatene i Oslo. Det er nokre episodar der ein kan le høgt og nokre som set tårekanalane i gang.

Den andre boka vi las i sommar var Overtalelse av Jane Austen. Forfattatern feirar 250 års jubileum og det er stor merksemd rundt bøkene og livet hennar. Overtalelse er den kortaste romanen hennar og handlar om Anne som let seg overtale til å seie nei til frieriet til kaptein Wentwort då ho er nitten år gamal. Han reiser ut og tek del i Napoleons krigane, tener mykje og får rang som kaptein på grunn av innsatsen sin under krigen. Anne er den neste eldste dottera til ein baronett, Sir Walter. Han sløser med pengane slik at han og dei ugifte døtrene må leige vekk godset og flytte til Bath for å bu billegare. Den tredje dottera til Sir Walter er gift og Anne hjelper henne med barna.  Godset til Anne sin familie er leigd ut til Croft og kona hans er syster til kaptein Wentworth. Han kjem på besøk til dei og møter Anne att. Kjenslene mellom dei er ikkje over og då kan vi tenkje oss korleis det går. 

Selskapet har nokre deltakarar som elsker Jane Austen! Ei hadde til og med lest denne romanen tjueto gonger. Kva er det som er så fasinerande med hennar romanar? Vi henta fram ord som : ironi, et venleg men skarpt blikk på personane, framheving av karaktertrekk, humor og ei forståing for klassesystemet og kor avgjerande det var for ei kvinne å verte gift. Jane Austen skreiv seks romanar, dei burde lesast stadig vekk!

Problemet med å lese romanar om sommaren er at det er lett å gløyme detaljar og ting vi absolutt burde hugse - for sommaren er lang og det vert lese mykje anna i løpet av desse to månadene. Så det var ikkje lett for Selskapet å falle ned på kva vi meinte om desse bøkene, men dei var gode og vi kan lett anbefale begge to - om nokon spør...

Hausten 2025 - dette les vi i haust

 

Det er haust og Nordhordland Litterære Selskap startar lesesesongen med Elisabeth Strout og hennar roman Lucy ved havet. Boka handlar mellom anna om pandemien, men og om mykje meir. Det er berre å gle seg! Vi snakkar om boka tysdag 23. september 2025 kl.19.00 på Alver bibeliotek, Frekhaug

 

I sommar døyde Ingvar Ambjørnsen, ein forfattar som Selskapet samla sett ikkje har lese bøker av. Om ikkje før, så no er tida inne til å lese Ambjørnsen og ikkje berre se kjekke filmar om Elling, ein av karakterane i bøkene hans. Vi skal lese Den siste revejakta. (1983)Det er ein av dei første bøkene han skreiv og ein av dei som var med på å sette han på det litterære kartet. Vi møtast tysdag 14. oktober kl. 19.00 på Alver bibliotek, Frekhaug. 

 

 

 

Når vi skal samlast i november skal vi snakke om romanen Alice Zeniter fekk den prestisjetunge prisen Le Prix Goncourt des lycées : Kunsten å miste. Det er ein roman om identitet, kven er du når familien din kjem frå Algeri og kven er du i Algeri når familien din vert sett på som forrædarar? Vi snakkar om boka tysdag 25. november på Alver bibliotek, Frekhaug

 

 

Før ferien hadde vi lese og snakka om Siri Hustvedt si bok: Denne flammende verden, så kvifor ikkje lese ei bok av mannen hennar Paul Auster? Vi har vald å lese den siste boka han ga ut før han døyde i 2024. Boka vi skal lese er Baumgarten, ei lita bok som kan passe å lese i den travle desember månaden. Vi møtast tysdag 16. desember kl.19.00 på Alver bibliotek, Knarvik 

 

 

Vi  vonar jo alle på eit leseliv etter nyttår og! Så vi har allerei tenkt ut kva vi skal lese i juleferien: -Sidan vi framleis er i jubileumsåret for Thomas Mann skal vi lese Buddenbrooks. Boka handlar om familien Buddenbrook og deira fall. Det er kanskje litt dristig å lesa slikt midt i den heftigaste familiefeiringa, men kven veit, det kan og vere ting å hente frå litteraturen som kan vere til oppmuntring. Får du det for travelt i jula er det likevel god tid til å lese for Selskapet skal ikkje samlast før tysdag 20 januar 2026 kl.19.00 på Alver bibliotek, Frekhaug.

 

 

Har du lyst til å vere med i Nordhordland Litterære Selskap? Ta kontakt med biblioteket og sei i frå! Du er varmt velkommen!

God lesehaust! 

Sommaren 2025 les vi.

 

Selskapet gjer som vi har gjort dei seinare åra: Vi har valgt ut to romanar som vi skal lese i sommar. Den eine er Lars Saaby Christensen: Beatles og den andre er Jane Austen: Overtalelse 

Overtalelse vart utgitt året etter at Jane Austen døde. Boka vert omtala som ein av dei meir satiriske romanane hennar.  I år er det 250 år sidan ho vart fødd, så det er god grunn til å lese bøkene hennar.

Beatles var Lars Saaby Christensen sitt gjennombrot som forfattar. Han hadde fått utgjeve fleire bøker tidlegare, men det var med denne boka han fekk eit stort publikum. Boka har fått mange prisar og har vorte omsett til fleire språk.

Om du har lyst til å lese desse og vere med på samtalen om dei så ta kontakt med biblioteket.

Selskapet skal samlast den tysdag 26. august kl.19.00 på Alver bibliotek, Knarvik.  

Velkommen!

Ei krevjande bok, men var ho god?

 

Den siste boka Selskapet skulle snakke om før ferien var romanen Denne flammende verden av Siri Hustvedt. Vi hadde lese omtalar og i desse vart vi åtvara om at boka var krevjande - og det var ho! Ikkje alle av dei frammøtte hadde klart å kome seg igjennom boka og andre hadde ønskt seg meir tid til å lese og reflektere for her var det mykje å forhalde seg til.

Boka startar med at redaktøren skriv ei innleiing om Harriet Burden og livet hennar. Redaktøren er ein professor V.I.Hess som vil utforske livet til instalasjonskunstneren Harriet Burden. Harriet Burden er død og det er gjennom hennar notatbøker og intervju med personar ho hadde ein relasjon til at vi får sett livet henner frå fleire kantar. Harriet eller Harry som ho og vel å kalle seg var gift med ein kjend kunstsamlar. Dei fekk to barn saman og Harriet la dei kunstneriske ambisjonane sine noko til sides for å vere oppmerksam kåne og mor for familien sin. Ho var sjølv einebarn og opplevde at far hennar helst hadde sett at ho var ein gut. Mor hennar sette aldri nokre krav til mannen, men lærde Harriet korleis ting skulle vere. Mannen til Harriet døyr plutseleg og sjølv om ho har arbeid med kunst heile sitt liv har ho ikkje fått noko hjelp frå mannen. Ho veit at ho må kjempe for å få anerkjenning i ei verd dominert av menn og ho møter stadig motstand på ein slik måte at ho finn ut at her må andre midlar takast i bruk. Ho lager kunstverk som ho kallar Maskeringar, desse lar ho tre menn sette namnet sitt på slik at det ser ut til at det er dei og ikkje ho som har laga dei. Den første er ein ung, ukjend mann som ho lærer opp slik at han får eit ferniss av kunnskap. Utstillinga vekker oppsikt, men den unge mannen klarer ikkje å levere meir enn "denne eine utstillinga" så han går fort  i gløymeboka. Den andre mannen er skodespelar, mørk og skeiv - det kunne ikkje vore betre! Men denne mannen får omsorg for Harriet. Han passar på henne, han skjønar frustrasjonane hennar og hans organiserer huset hennar slik at ho ikkje vert lurt av snyltarar. Den tredje mannen er ein kjend kunstnar og han heldt seg ikkje til avtalane dei har gjort og Harriet sitt raseri tar av. 

Selskapet hadde ei viss beundring for Harriet for ho gjev seg ikkje. Ho vil skape kunst, ho vil ha ein plass i kunstverda og ho vil kome fram med bodskapen sin. Ho er sjølvsagt prega av oppveksten, trongen til å bli elska av faren og vere den eine for mannen sin (som i røynda hadde mange forhald både med kvinner  og menn). Vi snakka om kor vanskeleg der er å nå fram i kunstverda og det innelukka miljøet Harriet måtte forhalde seg til. Hustvedt beskriv samfunnet på ein intens måte,  og vi snakka om korleis mange kvinner faktisk måtte utgje seg for å vere menn for å komme inn på studier og delta på ulike områder. Hustvedt skriv godt, men dette er likevel ei ganske slitsam bok å lese for her er det "namedropping" og fotnoter i mengder. Dette gjer at lesinga vert oppstykka. Harriet sitt liv vert granska gjennom mange auge og vinklingar, og dette gjer at flyten i romanen vert borte. Det var nokre som spurde seg: er dette ein roman eller dokufisjon?

Det er mange gode sitat, setningar som står ut og vert små perler som vi gjerne vil hugse, men vi les nok ikkje denne boka ein gong til...